LexDoneer! Er zijn 2 sites waar je jouw donatie kwijt kunt:
Nederlands en Internationaal
Op dag 3 loopt de route van Engeln naar Leipzig. Dit is een tour-only dag en staan er geen bezoeken gepland. Dat wil niet zeggen dat er niets te beleven valt! Nou en er viel wat te beleven!
Kijk voor de foto’s van dag 3 op mijn Amazon-account.
Lex van de dag: controleer je hotelkamer niet 2 keer, maar 3 keer voordat je uitcheckt.
Reisverslag
Het was iets vochtig die dag, niet echt regen, maar ook niet droog. Alsof er een dikke dauwlaag over het noorden van Duitsland lag. Toch ben ik met goede moed op pad gegaan. Bij mijn eerste stop, na ongeveer 1,5 uur, wilde ik bij een bakker een kop koffie bestellen en een croissant, totdat… de telefoon overging. Ik wurmde mijn mobiel uit mijn jas: “hallo met Lex”, “ja hallo, hier het hotel uit Engeln”. Ik wist nog niks, maar begon al wat te zweten. “We hebben hier een mapje met creditcards en pasjes gevonden, wat zullen we daarmee doen?”. “OHNEE! Ik kom het direct ophalen”. Tegen de juffrouw van de bakkerij zei ik dat ze nog even moest wachten met inschenken en dat ik met 3 uurtjes terug zou zijn. Die blik in haar ogen van “wat is dit voor vogel…”
Ik ben met een rotvaart weer naar Engeln gereden, de eigenaren vreselijk bedankt en met dezelfde noodvaart wilde ik weer naar de bakkerij rijden. Nu mijn hele organisatie voor die dag naar de maan was, moest ik ook een andere tankstation vinden (in Duitsland hebben ze een mooie Shell Power Deal, waarbij je tegen een beperkte inleg voor 95 prijzen V-Power kunt tanken). Ah, gevonden. 10km noordelijk was een Shell station met V-Power. Gereden en getankt, bakkerij in de XT opzoeken, selecteren en gaan!
Al rijdend dacht ik, terwijl de dauwdruppels toch iets dikker werden, hey wacht ff, dat heb ik al gezien… Op de navigatie waren de hoeveelheid kilometers ook ineens veel meer. Huh? Toch maar even stoppen en nakijken. Ik puzzelen met de XT en ik kijk… oh godsamme, ik heb de verkeerde bakkerij als doel geselecteerd, namelijk degene waar ik gisteren even ben gestopt. Ik heb nu de juiste bakkerij geselecteerd en was weer op pad. Waarschijnlijk was het omdat er iets speciaals in deze benzine zat, want inderdaad 3 uur later stond ik weer voor dezelfde dame: ik lust nu wel een hele grote koffie, zei ik. Het mens snapte er niets van. Gelukkig schoot het daarna op en kon ik redelijk op tijd mijn hotel in Leipzig betrekken.
Het hotel was prima, groot voor een eenpersoonskamer, met een balzaal als badkamer. Aangezien ik door alle consternatie redelijk laat was vroeg ik bij de receptie waar ik snel wat kon eten. Een Vietnamees/Thai en een Griek werden mij aangeboden. Nah Griek, verderop in de reis heeft een hotel een Grieks restaurant, dan gaan we vandaag voor Aziatisch.
Toen ik het restaurant binnenkwam, had het al een voorteken voor me moeten zijn. Geen kip. Niemand, zelfs geen Vietnamese loempiaverkoper, zoals ik die ken van de brug in Groningen. Echt niemand. Na mijn 3e keer “HALLO…?”, kwam er een slungelige Vietnamees uit de keuken. “Ich möchte gerne etwas essen”. Als ik ooit eens iemand heb kunnen aanschouwen die water zag branden, dan was dit het moment. Toch zijn we er uitgekomen en ik kon een tafel uitzoeken… lastig, als je zoveel keuze hebt.
“Wat kun je mij aanbevelen?”
“???”
Ik wijs naar de kaart en als een broer van Khaby Lame wijs ik naar de kaart. De slungel wijst, redelijk dwingend, een nummer aan. Dus ik denk, aha dat moet er vandaag uit. Na wat soebatten bestel ik het gerecht en na 5 minuten (!) staat het voor mijn neus. Ik moet zeggen, slecht was het niet. Maar de dag was nog niet ten einde… “Bezahlen bitte!”. De slungel brengt een briefje met daarop een bedrag en ik trek één van mijn heroverderde creditcards. “No cards!” en ik reply met “No cash”. Ja dilemma en nu. Op dat moment komt er een Aziatische gifkikker in vrouwelijke vorm de keuken uitgerend en begint te gillen en te krijsen. Met veel misbaar zegt ze dat ze geld wil zien. Prima, maar dan moet ik pinnen. Of ik dan maar even mijn paspoort achter wil laten. Dus ik zeg koekoek, die is eigendom van de Nederlandse staat en mag ik niet afgeven. en al helemaal niet aan een krijsende Aziatische gifkikker. Ze begreep al snel de patstelling en gaf de slungel opdracht mee te gaan naar de pinautomaat en met de zwaarverdiende € 30 weer terug te komen. Gepind, betaald en tot nooit weer ziens.
Eindelijk kon ik mijn bed in na een lange en slopende dag.
