Het verslag hieronder van de zomervakantie van 1992 heb ik in 1996 ingediend bij het blad Reizen van de ANWB en heb daarmee een nieuwe vakantie gewonnen:
Geachte dames en/of heren van Reizen gaat u er maar voor zitten!
In 1992 hebben wij, gezin van man, vrouw en twee dochters, een vakantie aan het Gardameer gehad die we van ons lang zal die leven niet meer zullen vergeten.
Wij kwamen al een paar jaar op camping Lido in Pacengo en we besloten in 1992 de camping maar weer aan te doen.
Echter voordat wij op vakantie gingen, moesten wij met de oudste dochter eerst even naar de dokter, omdat deze wat hoestte. “Geen probleem” zei de dokter, gaf ons wat pillen en poeders en wij konden op weg. Naarmate de reis vorderde, werd het hoesten erger en erger. Eenmaal aangekomen op de camping hebben wij een dag gewacht voordat we naar de plaatselijke dokter gingen. Deze luisterde aan haar borst en trok een bedenkelijk gezicht. In zijn allerbeste Italiaans, wat voor ons zelfs te moeilijk was, kon hij ons duidelijk maken dat er sprake was van een longontsteking (gelukkig was mijn vrouw ooit doktersassistente en herinnerde zich daardoor de Latijnse benaming). Wij direct door naar het ziekenhuis, waar we werkelijk werden besprongen door 4 artsen die allerlei goede raad wilden geven. Na foto´s van de longen te hebben gemaakt, waarop een dubbele longontsteking bleek, werden wij doorverwezen naar een ziekenhuis in Verona. Op het moment dat wij wilden vertrekken viel onze dochter (waarschijnlijk door de combinatie van ziekte, warmte en emotie) flauw. Wij werden weer naar binnen gedirigeerd en het kind werd eerst bijgebracht. Later zijn we toch heelhuids in Verona aangekomen waar zij een voortreffelijke behandeling heeft gehad. Chapeau voor de Italiaanse medische dienst.
Onze dochter verbleef uiteindelijk bijna 3 weken in het ziekenhuis en mocht de laatste paar dagen naar de camping. Wat zij tijdens het verblijf in het ziekenhuis niet kon zien was hoe haar vader (ik dus) meedeed met een partijtje voetbal Nederland – Denemarken. Dit was wedstrijd analoog aan de wedstrijd die gehouden werd op het EK een aantal weken daarvoor. Wat ik dus niet (?!) in de gaten had, was dat het veld bestond uit zand en een harde soort touwachtig gras. Op het moment dat een Deense verdediger door zou breken liep ik op de ongelukkige af en vloerde hem met een forse tackle. Bij deze sliding gleed ik mijn vel van mijn linker onderbeen af. Tot op het vlees was het vel weg over een plek van 10cm bij 30cm. Je kunt je voorstellen dat ik daar de rest van de vakantie nog veel “plezier” van heb beleefd.
Toen we dachten dat we klaar waren, werd mijn vrouw tot overmaat van ramp gestoken door allerlei beestjes die zich boven de waterspiegel van het Gardameer bevonden. Grote rode plekken waren haar deel. Aangezien mijn jongste dochter de vakantie heelhuids door dreigde te komen werd het voor haar tijd om een zware bronchitisaanval te krijgen. Deze duurde ongeveer een week waarbij zij (samen met haar zus) ziek in de caravan bleef.
Op een zondag zouden wij vertrekken. We haalden zaterdag ´s avonds de voortent weg en wat schertst onze verbazing: een band van de caravan was leeg. Wij hebben de band opgepompt en gekeken of dit wilde houden. Voor geen meter natuurlijk! Na een uur was de band alweer zacht. Wij zijn ´s zondag vroeg naar een plaatselijke bandenboer gegaan en die heeft ons voor zondagse prijzen (fl 600,–) twee banden gewisseld (dan hadden we in ieder geval 2 gelijke, was zijn argument). Gelukkig zijn we dan toch om 12:00 uur vertrokken.
Vlak voordat we de Brennerpaß op zouden gaan en ongeveer 600m voor de Oostenrijkse grens zie ik van onder de motorkap een enorme wolk stoom komen en de temperatuurmeter van de auto slaat ineens in het rode vak. Dus, auto aan de kant en de Italiaanse ANWB maar gebeld. Na ca. 1 uur kwam er een takelwagen en met de auto op de wagen, de caravan erachter en wij met z´n vieren in de cabine (naast zo´n man die een hemdje draagt en veel zweet) naar de dichtstbijzijnde garage. Je kon aan het gezicht van deze man zien dat hij een liefde voor zijn vak had en dat hij uitgerekend op zondag wel een stelletje Nederlanders zou helpen met een stel gescheurde waterleidingen…. NIET DUS! De man was maar aan het kermen aan het jeremiajen dat het een lieve lust was. Nadat de auto over het kookpunt was geraakt dreigde ik dat ook mee te maken. Mijn vrouw heeft mij maar een andere kant opgestuurd, want anders had ik waarschijnlijk de hele Italiaanse maffia op mijn dak gehad als ik alle verwensingen die ik in gedachten had had uitgevoerd. Nadat de man klaar was konden wij weer verder, dachten wij. Wij zetten de auto voor de caravan en willen wegrijden, waarop wij een probleempje constateren. Een caravanband is zacht. HOE KAN DAT NU MET TWEE NIEUWE BANDEN!! Toen ik de man van de garage om een beetje lucht vroeg (want ik PEINSDE er niet over om hem naar de band te laten kijken) wilde hij zelfs hiervoor geld hebben. Volgens mij klopt dat spreekwoord: “Als blikken konden doden”. Want na een vuile blik zijn kant op kwam hij al rap met de luchtslang aangezet.
Bij elk pompstation hebben we daarna lucht in de banden gedaan. Wij kwamen om een uur of 6 ´s avonds aan in Innsbruck en zijn direct doorgereden naar de Oostenrijkse ANWB (ÖAMTC) en vroegen daar of men ons kon helpen. Je gelooft het niet, maar in de garage van de ÖAMTC zaten 6 mannen werkeloos voor zich uit te kijken. Op het moment dat ik vroeg of ze even wilden helpen hadden ze geen tijd en zou ik maandag de eerste zijn. Vriendelijke jongens die Oostenrijkers. Afijn, ik weer op het kookpunt en een uitbarsting nabij zijn wij dan maar van pure ellende bij elk pompstation direct naar de luchtslang gegaan en hebben zo in de nacht Duitsland bereikt, waar we op een Raststätte hebben overnacht. ´s Morgens hebben we als eerste de band van de caravan opgepompt. Vervolgens zijn we naar de eerste de beste bandenboer in de omgeving gegaan. Deze constateerde een klein lek in de velg. Voor DM 40,– heeft hij het probleem verholpen door een binnenband binnen de band om te leggen. Deze lekke velg heeft ons dus fl 640,– gekost.
Eindelijk op weg naar Nederland. Wij zijn liefhebbers van het reizen via B-wegen (er is geen mooiere weg dan een om- of B-weg) maar omdat we wat probleempjes hadden gehad besloten we toch maar om via de snelweg naar Nederland te gaan. Onderweg waren we aan het ontbijten in een Raststätte. Ik zou even de kaart uit de auto halen om te zien welke route we moesten gaan rijden. Ik kwam bij de auto en zag een stroompje vocht onder de auto vandaan komen. Ik dus direct schelden op die idiote Italiaan en dat hij de slangen niet goed had aangebracht. Enfin, wij de ADAC gebeld en deze vriendelijke Duitser (jazeker!!) vertelde ons dat het de waterpomp betrof. In gedachten had ik de Italiaanse automonteur al minimaal 3 keer begraven. Aangezien dat niet ter plekke verholpen kon worden heeft de man ons geleid naar een garage in de buurt. Deze had al van het verhaal gehoord, maar toen hij onze auto zag schrok hij. Wij hadden namelijk een Ford Scorpio 2.9i. Zo´n type dat nauwelijks voorkomt. De ADAC-er heeft toen uit Ulm (wat ca. 150km verder weg lag) een waterpomp gehaald terwijl de monteur de motor uit de auto haalde. De waterpomp zit bij dit type motor zit namelijk op een onbereikbare plaats, zodat het hele motorblok er uit moest. Na een reparatie van ca. 6 uur konden we de reis naar Nederland weer aanvaarden. Daarna is er geloof ik niets spannends meer gebeurd.
Wij zijn daarna niet meer naar het Gardameer gegaan en hebben onze verdere vakanties in Frankrijk doorgebracht. De auto heb ik 2 weken na de vakantie verkocht onder vermelding van dit verhaal. Uiteraard was de koper blij met alle nieuwe onderdelen en rijdt hij nog steeds zonder mankementen.
Uiteindelijk was ik met dit verhaal prijswinnaar en zijn we op kosten van de ANWB een week naar Bardolino aan het Gardameer geweest.